"Φεύγω" -κάπως έτσι αρχίζει

  Περπατάμε σε δρόμους που το χώμα τους λερώνει τα παπούτσια μας. Αρκετά πίσω μας πια το χάλασμα του μύλου, με τη σπηλιά στην αυλή, τη σπηλιά που ο Φλάβιος ισχυρίζεται πως κρύβει μέσα της δυο πετρωμένα κορμιά.

Μπροστά μας τα σπίτια της μικρής πολιτείας…  

Κι εκείνος γιατί πάντα πρέπει να μιλά για στοιχειωμένους μύλους, για στοιχειωμένες πέτρες; 

Δεν τον ακούω.  Δεν θέλω να τον ακούσω.  Ούτε να δω θέλω τους όγκους των γύρω βουνών και την παγωμένη γη.  Εγώ πάντα αλλού είμαι… Μέσα σ’ ένα λεωφορείο, στο λεωφορείο της χθεσινής βραδιάς.

Τότε που η κούραση έπαιρνε την θέση της θλίψης, κι εγώ κούρνιαζα όσο πιο βαθιά μπορούσα στο κάθισμα μου.

Έφευγα… 

Με μισόκλειστα μάτια, κι ανήμπορη να κοιμηθώ είχα αφήσει τις θύμησες να εισβάλουν στο ήδη ταραγμένο μου μυαλό.  Την ζωή μου να κουτρουβαλήσει προς τα πίσω. 

Στο ιδρωμένο τζάμι του λεωφορείου με φόντο το σκοτεινό τοπίο απέξω, γύρισα τα χρόνια στο τότε, στο μικρό κορίτσι που ακόμα ήμουνα, για να μπορέσω να εξηγήσω το τώρα, να ψάξω τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του Νικόλα, στις ερωτήσεις του Φλάβιου, στις ερωτήσεις της άλλης.

 Στο αδιέξοδο που εγώ η ίδια είχα δημιουργήσει έψαχνα να βρω την απαρχή της άναρχης ανατροπής της ζωής μου.   Να μάθω ποια πόρτα βρήκε ανοιχτή ο εισβολέας και τρύπωσε μέσα.

Ένας εισβολέας πολυπρόσωπος, ερμαφρόδιτος, σαρωτικός.

Και το λεωφορείο διέσχιζε, συνέχεια, θολές εξοχές, θολά τοπία, θολές επαρχιακές πόλεις…  Ένα θολό που σ’ έπνιγε, λες.