Έγραψε για το ΄΄Φεύγω΄΄...

...Η Άννα Γκέρτσου-Σαρή (Συγγραφέας)

Κώστια μου, 
    Το μυθιστόρημα σου μου άρεσε για πολλούς λόγους: την ωραία γραφή.  Την αρχιτεκτονική του (περίκλειστο σ' έναν θρύλο, -- στην αρχή η νύξη, στο τέλος η εξήγηση, ανάμεσα η πραγματικότητα μιας γυναίκας.)  Τους ήρωες σου.  Αρέσουν ή όχι, καλοχτισμένοι ως τέτοιοι που επέλεξες να είναι.  Το πέρασμα απο πρωτοπρόσωπα μέρη-ποιητικά, σαν πεζοτράγουδα-σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, ενδιαφέρουσα εναλλαγή.
    Η πρώτη κιόλας πρόταση, Φεύγει η Ρόζα...,  δημιουργεί σκεπτικισμό.  Οι λέξεις έχουν προσεγμένη  (ή
αυθόρμητη;) διάταξη.  Γιατί Η Ρόζα φεύγει αποτελεί απλή  δήλωση, ενώ Φεύγει η Ρόζα... είναι πολυσήμαντη.  Υποκρύπτει πολλές πιθανότητες: Θλίψη για το τι αφήνει πίσω της.  Άνοιγμα σε νέους ορίζοντες. Ελπίδα για καινούργιες προοπτικές.  'Η και θρίαμβο για μια απόφαση.
   (Το Έκτακτο Δελτίο, στο τέλος, δεν μου χρειαζόταν διόλου.)

   Οι άνθρωποι όπως ξέρουμε, δεν είναι χυμένοι σε συγκεκριμένα καλούπια.  Αλλά και στο διαφορετικό δικό τους, μπορεί να είναι και αντιφατικοί.  Μπορεί να μη χωρούν στο ίδιο, το μοναδικό, δικό τους καλούπι.  Μπορεί να έχουν πολλούς εαυτούς.  Τέτοια είναι (όπως την είδα) η Ρόζα - (που θα τη ζηλέψουν οι αναγνώστριες σου για τον πόθο και το πάθος που εμπνέει!).  Μια γυναίκα (όπως πολλές) που απο τη μία καταπίεση (της οικογένειας) περνάει στην άλλη καταπίεση (του συζύγου).  Δίνεται αλλά δεν υποτάσσεται.  Αρνείται να γίνει <<κτήμα>>.  Τα τινάζει όλα στον αέρα για τον έρωτα, και το πάθος, και την ελευθερία, και τον γάμο.  Όταν αγαπάς έναν άντρα, τον ακολουθείς.  'Η στην καλύτερη περίπτωση, συμπορεύεσαι.  Όταν αγαπάς την ελευθερία, πορεύεσαι μόνη.  Και άπληστη λοιπόν;
    Έρμαιο του πάθους δυο αντρών, που της <<αφαιρούν το οξυγόνο>>.  Κι έτσι φεύγει...  Για να αποπαιδαγωγηθεί.  Για να αποτινάξει τις επιρροές των άλλων.  Για να ανακαλύψει τον εαυτό της.  Περισσότερο κι από την αναζήτησ του μεγάλου έρωτα, τελικά, τον εαυτό της είναι που αναζητά.
    Με τον Φλάβιο δεν αναπνέει.  -Δεσποτικός.  Εκφέρει τις επιθυμίες του ως διαταγές: Μείνε!  Φύγε! Παντρέψουμε!  Κι όχι <<παντρευόμαστε;>>   Ωστόσο, παράλληλα, δείχνει εκνευριστική ανοχή στα καπρίτσια της κυκλοθυμικής Ρόζας.  Κτητικός κι απόλυτος - Ή ζούμε μαζί ή πεθαίνουμε μαζί.
    Τη σχέση της με τον Νικόλα είναι ανίκανη να την ξεκαθαρίσει.  Κολακεύεται;  Θέλει να εξερευνήσει τον χώρο των ομοφυλοφίλων;  Ξυπνάει το μητρικό φίλτρο;  Αποτελεί ο Νικόλας μια απλή ανάπαυλα;
    Φεύγει η Ρόζα... Σπάει το καλούπι που της έφτιαξαν οι άλλοι και αναδύεται σε διαρκή αναζήτηση απαντήσεων που δεν θα δοθούν ποτέ.  Πάλι, από τη βούληση κάποιου άλλου.

    Επομένως, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, καλοδουλεμένο.  Με δυνατούς χαρακτήρες στον τύπο που εσύ τους ήθελες.  Να'ναι καλοτάξιδο και να βρίσκεις καιρό, ανάμεσα στις μεταφράσεις σου, να γράφεις.  Να λέμε <<Γράφει η Κώστια...>> και να περιμένουμε.

                                                                                            Με αγάπη,
                                                                                             Άννα         
                                                                                                          20.3.2011

Έγραψε για το "Φεύγω" ...

... η Πέρσα Κουμούτση

Την έξοδό της από τη  φυλακή, που έκτισε η ίδια γύρω από τον εαυτό της, υποδηλώνει ο  τίτλος του βιβλίου της  συγγραφέως, Κώστιας Κοντολέων, «Φεύγω». Η συγγραφέας, με μια συγκλονιστική αφήγηση, που ξεχειλίζει ειλικρίνεια και σκληρή αυτοκριτική, επιχειρεί να εκθέσει στα μάτια του αναγνώστη όλα εκείνα τα γεγονότα που οδήγησαν την ηρωίδα της στον αυτόβουλο εγκλεισμό της, κυρίως ψυχολογικό, ως τη στιγμή που αποφασίζει να ξεφύγει. Πάντα έλεγα, οτι οι περισσότεροι άνθρωποι κτίζουμε οι ίδιοι τις φυλακές, τα τείχη γύρω από τους εαυτούς μας, με υλικά που εξορύξαμε από τις δικές μας ψυχές, άλλοτε για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των άλλων, κι άλλοτε, γιατί παγιδευόμαστε σε μια ψευδαίσθηση που μας καταστρατηγεί και μας καταδυναστεύει. Ώσπου ο χρόνος, ο μεγάλος κριτής, έρχεται να  μας αποκαλύψει  την αλήθεια, όσο οδυνηρή κι αν είναι αυτή.
 Αλλά πόση δύναμη στ’ αλήθεια χρειάζεται να  επιστρατεύσουμε, για να κάνουμε το πρώτο βήμα προς την ελευθερία;
Ωστόσο,  η ηρωίδα της Κώστιας το επιχειρεί και μάλιστα τη πρωτοσυναντάμε, όταν το έχει ήδη αποφασίσει. Όταν είναι έτοιμη ή σχεδόν έτοιμη να καταλύσει –πριν είναι πολύ αργά- τα τείχη  που τη χωρίζουν από την ίδια τη ζωή, από τον ίδιο τον εαυτό της, που κάποτε ήταν τελείως διαφορετικός. Αυτή η φυλακή, όπως μαθαίνουμε  από την αφηγήτρια, δεν είναι η πρώτη φυλακή από την  οποία επιχειρεί να αποδράσει, προηγήθηκαν κι άλλες πολλές. Πρώτα ήταν εκείνη της οικογένειάς της, που της επέβαλε τις επιταγές του καθωσπρεπισμού, τις δήθεν ηθικές νόρμες και τις συμβάσεις της γενιάς της, έπειτα η φυλακή του συζύγου της, ο οποίος, προκειμένου να ικανοποιήσει τα δικά του εγωιστκά ένστικτα, την υποβάλλει σε ένα μόνιμο ψυχολογικό μαρτύριο και, τέλος, εκείνη του παράδοξου εραστή της...
Το βιβλίο της Κώστιας δείχνει το  ψυχικό αδιέξοδο μιας γυναίκας, θα μπορούσε να είναι το ψυχικό αδιέξοδο  κάθε γυναίκας που ερωτεύτηκε παράφορα, άνευ όρων, και πρόδωσε τα πάντα για τον έρωτα της: την επαναστατικότητα της, τις πεποιθήσεις, την ελευθερία της και όλα τα πιστεύω της, μα πάνω απ όλα τον ίδιο της τον εαυτό.
Το βιβλίο  αρχίζει από το τέλος της διαδρομής ή σχεδόν το τέλος της, με την ηρωίδα του,  τη Ρόζα , βυθισμένη στις σκέψεις  της, να περιμένει το λεωφορείο της «φυγής». Έπειτα, με μια αργή και επώδυνη επιστροφή στο παρελθόν, εξιστορεί, ξετυλίγοντάς σιγά σιγά, όλα εκείνα τα περιστατικά που την έσπρωξαν να πάρει την απόφασή της.  Η ηρωίδα θα ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, αν η Κώστια δεν της προσέδιδε όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την κάνουν να ξεχωρίζει. Φεύγει, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, χωρίς να στηρίζεται σε κανένα νέο εραστή, το αντίθετο μάλιστα. Με την αφήγηση-εξομολόγηση, η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ψυχή της ηρωίδας της και τα περιστατικά της ζωής της που την έσπρωξαν σε ετούτη την επιλογή. Συνάμα αναδύεται όλο το κοινωνικό πλαίσιο μια εποχής που την γαλουχεί, με τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία που διακρίνει τη γενιά της, που το μόνο που καταφέρνει είναι να καταστρέφει οτιδήποτε αληθινό και να το υποκαθιστά με το κίβδηλο, το εφήμερο και το ρηχό.
Το βιβλίο της Κώστια είναι ένα ταξίδι αυτεπίγνωσης.
Κάθε νέα φυγή της Ρόζας είναι και ένα σκαλοπάτι προς την αυτογνωσία  και ένα βήμα μακριά  από τα  διλήμματα  της εποχής. Σκοντάφτει αρκετές φορές, ώσπου επιτέλους ανακαλύπτει την ύπαρξη του πραγματικού της εαυτού.
 Φαίνεται πως πρέπει να φτάσει κανείς στην απόλυτη απελπισία, για να αρχίσει το αναγεννητικό ταξίδι της αυτογνωσίας.