...Η Άννα Γκέρτσου-Σαρή (Συγγραφέας)
Κώστια μου,
Το μυθιστόρημα σου μου άρεσε για πολλούς λόγους: την ωραία γραφή. Την αρχιτεκτονική του (περίκλειστο σ' έναν θρύλο, -- στην αρχή η νύξη, στο τέλος η εξήγηση, ανάμεσα η πραγματικότητα μιας γυναίκας.) Τους ήρωες σου. Αρέσουν ή όχι, καλοχτισμένοι ως τέτοιοι που επέλεξες να είναι. Το πέρασμα απο πρωτοπρόσωπα μέρη-ποιητικά, σαν πεζοτράγουδα-σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, ενδιαφέρουσα εναλλαγή.
Η πρώτη κιόλας πρόταση, Φεύγει η Ρόζα..., δημιουργεί σκεπτικισμό. Οι λέξεις έχουν προσεγμένη (ή
αυθόρμητη;) διάταξη. Γιατί Η Ρόζα φεύγει αποτελεί απλή δήλωση, ενώ Φεύγει η Ρόζα... είναι πολυσήμαντη. Υποκρύπτει πολλές πιθανότητες: Θλίψη για το τι αφήνει πίσω της. Άνοιγμα σε νέους ορίζοντες. Ελπίδα για καινούργιες προοπτικές. 'Η και θρίαμβο για μια απόφαση.
(Το Έκτακτο Δελτίο, στο τέλος, δεν μου χρειαζόταν διόλου.)
Οι άνθρωποι όπως ξέρουμε, δεν είναι χυμένοι σε συγκεκριμένα καλούπια. Αλλά και στο διαφορετικό δικό τους, μπορεί να είναι και αντιφατικοί. Μπορεί να μη χωρούν στο ίδιο, το μοναδικό, δικό τους καλούπι. Μπορεί να έχουν πολλούς εαυτούς. Τέτοια είναι (όπως την είδα) η Ρόζα - (που θα τη ζηλέψουν οι αναγνώστριες σου για τον πόθο και το πάθος που εμπνέει!). Μια γυναίκα (όπως πολλές) που απο τη μία καταπίεση (της οικογένειας) περνάει στην άλλη καταπίεση (του συζύγου). Δίνεται αλλά δεν υποτάσσεται. Αρνείται να γίνει <<κτήμα>>. Τα τινάζει όλα στον αέρα για τον έρωτα, και το πάθος, και την ελευθερία, και τον γάμο. Όταν αγαπάς έναν άντρα, τον ακολουθείς. 'Η στην καλύτερη περίπτωση, συμπορεύεσαι. Όταν αγαπάς την ελευθερία, πορεύεσαι μόνη. Και άπληστη λοιπόν;
Έρμαιο του πάθους δυο αντρών, που της <<αφαιρούν το οξυγόνο>>. Κι έτσι φεύγει... Για να αποπαιδαγωγηθεί. Για να αποτινάξει τις επιρροές των άλλων. Για να ανακαλύψει τον εαυτό της. Περισσότερο κι από την αναζήτησ του μεγάλου έρωτα, τελικά, τον εαυτό της είναι που αναζητά.
Με τον Φλάβιο δεν αναπνέει. -Δεσποτικός. Εκφέρει τις επιθυμίες του ως διαταγές: Μείνε! Φύγε! Παντρέψουμε! Κι όχι <<παντρευόμαστε;>> Ωστόσο, παράλληλα, δείχνει εκνευριστική ανοχή στα καπρίτσια της κυκλοθυμικής Ρόζας. Κτητικός κι απόλυτος - Ή ζούμε μαζί ή πεθαίνουμε μαζί.
Τη σχέση της με τον Νικόλα είναι ανίκανη να την ξεκαθαρίσει. Κολακεύεται; Θέλει να εξερευνήσει τον χώρο των ομοφυλοφίλων; Ξυπνάει το μητρικό φίλτρο; Αποτελεί ο Νικόλας μια απλή ανάπαυλα;
Φεύγει η Ρόζα... Σπάει το καλούπι που της έφτιαξαν οι άλλοι και αναδύεται σε διαρκή αναζήτηση απαντήσεων που δεν θα δοθούν ποτέ. Πάλι, από τη βούληση κάποιου άλλου.
Επομένως, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, καλοδουλεμένο. Με δυνατούς χαρακτήρες στον τύπο που εσύ τους ήθελες. Να'ναι καλοτάξιδο και να βρίσκεις καιρό, ανάμεσα στις μεταφράσεις σου, να γράφεις. Να λέμε <<Γράφει η Κώστια...>> και να περιμένουμε.
Με αγάπη,
Άννα
20.3.2011
Κώστια μου,
Το μυθιστόρημα σου μου άρεσε για πολλούς λόγους: την ωραία γραφή. Την αρχιτεκτονική του (περίκλειστο σ' έναν θρύλο, -- στην αρχή η νύξη, στο τέλος η εξήγηση, ανάμεσα η πραγματικότητα μιας γυναίκας.) Τους ήρωες σου. Αρέσουν ή όχι, καλοχτισμένοι ως τέτοιοι που επέλεξες να είναι. Το πέρασμα απο πρωτοπρόσωπα μέρη-ποιητικά, σαν πεζοτράγουδα-σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, ενδιαφέρουσα εναλλαγή.
Η πρώτη κιόλας πρόταση, Φεύγει η Ρόζα..., δημιουργεί σκεπτικισμό. Οι λέξεις έχουν προσεγμένη (ή
αυθόρμητη;) διάταξη. Γιατί Η Ρόζα φεύγει αποτελεί απλή δήλωση, ενώ Φεύγει η Ρόζα... είναι πολυσήμαντη. Υποκρύπτει πολλές πιθανότητες: Θλίψη για το τι αφήνει πίσω της. Άνοιγμα σε νέους ορίζοντες. Ελπίδα για καινούργιες προοπτικές. 'Η και θρίαμβο για μια απόφαση.
(Το Έκτακτο Δελτίο, στο τέλος, δεν μου χρειαζόταν διόλου.)
Οι άνθρωποι όπως ξέρουμε, δεν είναι χυμένοι σε συγκεκριμένα καλούπια. Αλλά και στο διαφορετικό δικό τους, μπορεί να είναι και αντιφατικοί. Μπορεί να μη χωρούν στο ίδιο, το μοναδικό, δικό τους καλούπι. Μπορεί να έχουν πολλούς εαυτούς. Τέτοια είναι (όπως την είδα) η Ρόζα - (που θα τη ζηλέψουν οι αναγνώστριες σου για τον πόθο και το πάθος που εμπνέει!). Μια γυναίκα (όπως πολλές) που απο τη μία καταπίεση (της οικογένειας) περνάει στην άλλη καταπίεση (του συζύγου). Δίνεται αλλά δεν υποτάσσεται. Αρνείται να γίνει <<κτήμα>>. Τα τινάζει όλα στον αέρα για τον έρωτα, και το πάθος, και την ελευθερία, και τον γάμο. Όταν αγαπάς έναν άντρα, τον ακολουθείς. 'Η στην καλύτερη περίπτωση, συμπορεύεσαι. Όταν αγαπάς την ελευθερία, πορεύεσαι μόνη. Και άπληστη λοιπόν;
Έρμαιο του πάθους δυο αντρών, που της <<αφαιρούν το οξυγόνο>>. Κι έτσι φεύγει... Για να αποπαιδαγωγηθεί. Για να αποτινάξει τις επιρροές των άλλων. Για να ανακαλύψει τον εαυτό της. Περισσότερο κι από την αναζήτησ του μεγάλου έρωτα, τελικά, τον εαυτό της είναι που αναζητά.
Με τον Φλάβιο δεν αναπνέει. -Δεσποτικός. Εκφέρει τις επιθυμίες του ως διαταγές: Μείνε! Φύγε! Παντρέψουμε! Κι όχι <<παντρευόμαστε;>> Ωστόσο, παράλληλα, δείχνει εκνευριστική ανοχή στα καπρίτσια της κυκλοθυμικής Ρόζας. Κτητικός κι απόλυτος - Ή ζούμε μαζί ή πεθαίνουμε μαζί.
Τη σχέση της με τον Νικόλα είναι ανίκανη να την ξεκαθαρίσει. Κολακεύεται; Θέλει να εξερευνήσει τον χώρο των ομοφυλοφίλων; Ξυπνάει το μητρικό φίλτρο; Αποτελεί ο Νικόλας μια απλή ανάπαυλα;
Φεύγει η Ρόζα... Σπάει το καλούπι που της έφτιαξαν οι άλλοι και αναδύεται σε διαρκή αναζήτηση απαντήσεων που δεν θα δοθούν ποτέ. Πάλι, από τη βούληση κάποιου άλλου.
Επομένως, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, καλοδουλεμένο. Με δυνατούς χαρακτήρες στον τύπο που εσύ τους ήθελες. Να'ναι καλοτάξιδο και να βρίσκεις καιρό, ανάμεσα στις μεταφράσεις σου, να γράφεις. Να λέμε <<Γράφει η Κώστια...>> και να περιμένουμε.
Με αγάπη,
Άννα
20.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου