Έγραψε για το "Φεύγω" ...

... η Πέρσα Κουμούτση

Την έξοδό της από τη  φυλακή, που έκτισε η ίδια γύρω από τον εαυτό της, υποδηλώνει ο  τίτλος του βιβλίου της  συγγραφέως, Κώστιας Κοντολέων, «Φεύγω». Η συγγραφέας, με μια συγκλονιστική αφήγηση, που ξεχειλίζει ειλικρίνεια και σκληρή αυτοκριτική, επιχειρεί να εκθέσει στα μάτια του αναγνώστη όλα εκείνα τα γεγονότα που οδήγησαν την ηρωίδα της στον αυτόβουλο εγκλεισμό της, κυρίως ψυχολογικό, ως τη στιγμή που αποφασίζει να ξεφύγει. Πάντα έλεγα, οτι οι περισσότεροι άνθρωποι κτίζουμε οι ίδιοι τις φυλακές, τα τείχη γύρω από τους εαυτούς μας, με υλικά που εξορύξαμε από τις δικές μας ψυχές, άλλοτε για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των άλλων, κι άλλοτε, γιατί παγιδευόμαστε σε μια ψευδαίσθηση που μας καταστρατηγεί και μας καταδυναστεύει. Ώσπου ο χρόνος, ο μεγάλος κριτής, έρχεται να  μας αποκαλύψει  την αλήθεια, όσο οδυνηρή κι αν είναι αυτή.
 Αλλά πόση δύναμη στ’ αλήθεια χρειάζεται να  επιστρατεύσουμε, για να κάνουμε το πρώτο βήμα προς την ελευθερία;
Ωστόσο,  η ηρωίδα της Κώστιας το επιχειρεί και μάλιστα τη πρωτοσυναντάμε, όταν το έχει ήδη αποφασίσει. Όταν είναι έτοιμη ή σχεδόν έτοιμη να καταλύσει –πριν είναι πολύ αργά- τα τείχη  που τη χωρίζουν από την ίδια τη ζωή, από τον ίδιο τον εαυτό της, που κάποτε ήταν τελείως διαφορετικός. Αυτή η φυλακή, όπως μαθαίνουμε  από την αφηγήτρια, δεν είναι η πρώτη φυλακή από την  οποία επιχειρεί να αποδράσει, προηγήθηκαν κι άλλες πολλές. Πρώτα ήταν εκείνη της οικογένειάς της, που της επέβαλε τις επιταγές του καθωσπρεπισμού, τις δήθεν ηθικές νόρμες και τις συμβάσεις της γενιάς της, έπειτα η φυλακή του συζύγου της, ο οποίος, προκειμένου να ικανοποιήσει τα δικά του εγωιστκά ένστικτα, την υποβάλλει σε ένα μόνιμο ψυχολογικό μαρτύριο και, τέλος, εκείνη του παράδοξου εραστή της...
Το βιβλίο της Κώστιας δείχνει το  ψυχικό αδιέξοδο μιας γυναίκας, θα μπορούσε να είναι το ψυχικό αδιέξοδο  κάθε γυναίκας που ερωτεύτηκε παράφορα, άνευ όρων, και πρόδωσε τα πάντα για τον έρωτα της: την επαναστατικότητα της, τις πεποιθήσεις, την ελευθερία της και όλα τα πιστεύω της, μα πάνω απ όλα τον ίδιο της τον εαυτό.
Το βιβλίο  αρχίζει από το τέλος της διαδρομής ή σχεδόν το τέλος της, με την ηρωίδα του,  τη Ρόζα , βυθισμένη στις σκέψεις  της, να περιμένει το λεωφορείο της «φυγής». Έπειτα, με μια αργή και επώδυνη επιστροφή στο παρελθόν, εξιστορεί, ξετυλίγοντάς σιγά σιγά, όλα εκείνα τα περιστατικά που την έσπρωξαν να πάρει την απόφασή της.  Η ηρωίδα θα ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, αν η Κώστια δεν της προσέδιδε όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την κάνουν να ξεχωρίζει. Φεύγει, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, χωρίς να στηρίζεται σε κανένα νέο εραστή, το αντίθετο μάλιστα. Με την αφήγηση-εξομολόγηση, η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ψυχή της ηρωίδας της και τα περιστατικά της ζωής της που την έσπρωξαν σε ετούτη την επιλογή. Συνάμα αναδύεται όλο το κοινωνικό πλαίσιο μια εποχής που την γαλουχεί, με τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία που διακρίνει τη γενιά της, που το μόνο που καταφέρνει είναι να καταστρέφει οτιδήποτε αληθινό και να το υποκαθιστά με το κίβδηλο, το εφήμερο και το ρηχό.
Το βιβλίο της Κώστια είναι ένα ταξίδι αυτεπίγνωσης.
Κάθε νέα φυγή της Ρόζας είναι και ένα σκαλοπάτι προς την αυτογνωσία  και ένα βήμα μακριά  από τα  διλήμματα  της εποχής. Σκοντάφτει αρκετές φορές, ώσπου επιτέλους ανακαλύπτει την ύπαρξη του πραγματικού της εαυτού.
 Φαίνεται πως πρέπει να φτάσει κανείς στην απόλυτη απελπισία, για να αρχίσει το αναγεννητικό ταξίδι της αυτογνωσίας.